jueves, 29 de abril de 2010

Mi Mapoma 2ª Parte

Coñe como os ponéis, vale ya sigo, a ver por donde iba...ah si por Bilbao, menudo espectáculo, un grupo de locos animándome sin parar, corriendo a mi lado y gritandome. Se me pusieron los pelos de punta y ahora al recordarlo otra vez. Gracias chicos sois lo mejor.


Ya con energías renovadas gracias a los hooligans del maratón seguimos Paco, dos compañeros suyos del playas de Málaga y un servidor corriendo por la parte para mi más bonita de la carrera, esa sombrita de la calla Fuencarral, la Gran Via llena de gente, foto conmemorativa en ella, pensar que la teníamos solo para nosotros por un día, bajar hasta Sol, encontrarme con el Lander allí sentado en una sillita como de playa y animando como si estuviera loco (que no lo descarto).

Bajando hacia el Palacio Real solo tenía en mi cabeza lo feliz y lo bien que me lo estaba pasando y con esos buenos pensamientos y bien arropado por los"hombres de Paco" (pequeña licencia que me vais a permitir), llegamos a la media maratón y nada mejor que un gel para celebrarlo (cuando me pongo radical) y hacia el parque del Oeste.

Se iba acercando la parte que todo el mundo decía que era la peor, pero yo jugaba con ventaja, tenía a mi gente en el kilómetro 25 otra vez para animarme y entre ellos saltó Marcos (Belga) mi liebre personal hasta la meta. Marquitos amigo muchas gracias, no tengo palabras para agradecerte todo lo que has hecho por mi durante esos 17 kilómetros que faltaban , animarme, aconsejarme , cogerme agua, pedirme reflex, vamos que ya si me hubieras subido a hombros ya le pongo tu nombre al primer hijo que tenga. Espero poder devolverte un poquito en tu Maranalón.

Ya estábamos en al Casa de Campo, Paco y su compañero se fueron un poquito delante mientras yo parecía que me encontraba bastante bien para ser ya el 27-28 kilómetro, íbamos un poco de cháchara adelantando gente y fue entonces cuando divisamos un poco más adelante a Urgull y Bárbara (su acompañante en los kilómetros finales) vemos que esta recuperando un poquito andando para después continuar y decido seguir adelante y aprovechar la inercia buena que llevaba para continuar. Otro gel en el 31 con unas ganas locas de salir de la Casa de Campo y como todo en esta vida llega, salida por la cuesta de Lago hacia la bajada de avenida de Portugal.

Atención, atención alarma en el gemelo izquierdo, el cabroncete parecía querer subirse adonde no debería y ahí se quedó en un muy gallego subo o bajo que hacía que sobre todo en las cuestas corriera muy incómodo e incluso que tuviera que parar a andar alguna que otra vez. Pero bueno ya estaba en ese punto que sabes que vas a llegar pase lo que pase y que solo queda regular un poco para hacerlo lo mas dignamente posible.

Como todo el mundo sabe el final del MAPOMA no es fácil que se diga y menos con el calor que hacía y aunque mis supporters particulares volvieron a aparecer el ritmo decreció y bastante, periodos de corri-andar, algo de sufrimiento nunca insoportable y haciendo la goma con Halfon y Jose Luis. Al pasar por Atocha los 4 juntos parecíamos cualquier cosa. No sabéis lo que pagaba por ver nuestra cara al asomarnos a la maldita cuesta de Alfonso XII. En esa no corría ni el más salao.



Ya quedaba poco, estábamos rodeando el Retiro, olía a meta y otra ver el Lander para darme el último impulso para llegar (Gracias compañero no sabes lo que me animó verte de nuevo allí), pequeña bajadita, subidita o lo que fuera hacia Alcalá, levantamiento de brazos al ritmo de Paquito el chocolatero y para la entrada al Retiro que para que negarlo ya hay ganas. Dentro estaba el Casi (gracias máquina por todo) para acompañarme en los últimos metros.

Cuando en las tiradas largas me imaginaba estos metros por el Retiro no sabía que comparado con lo que sentí el domingo no era nada, peazo de emoción, que alegría poder acabar todo un maratón disfrutando de las últimas zancadas, rodeados de amigos y con la emoción a punto de desbordarse en forma de lagrimillas (tierno que es uno).

No había sitio en el mundo en donde quisiera estar mas que allí en aquel momento.

Tantos kilómetros deseando ver la pancarta de meta y cuando la tenía delante deseaba que se parara el tiempo y que no se acabara nunca. Gracias al cielo nadie mi hizo caso y entré . Medalla en mano que me puse ipso facto al cuello que es donde debía estar y a reencontrarme con todos que acabaron sanos y salvos que era lo más importante.


A falta de próximas reflexiones he de decir que me lo he pasado genial, he disfrutado del maratón como nunca pensé que lo haría y cada día que pasa más me apetece repetir.

MIEDO ME DOYYYY

21 comentarios:

Anónimo dijo...

Dos opciones te voy a dar:

a) Barcelona
b) Sevilla

No te digo na y te lo digo to...:-)VAMOS QUE LA PETAMOS!!!

Moja.

Rakala dijo...

Presi, enhorabuena de nuevo!!
Estoy muy orgullosa de vosotros!!

A las opciones de Moja, añado:

c)Valencia

Bessets.

Bel_ga_rion dijo...

Mas enhorabuenas a la ya dadas, estuviste como una maquina, y ese sufrimiento que dices que pasaste, ni se te noto. Fue un honor acompañarte, y consegui que te sacrificaras para querer acabar cuanto antes y dejar de aguantarme, jejeje
Y ya puestos yo tambien añado

d) en octubre la nocturna de Bilbao

Oscarunin dijo...

buena cronica
y MEJOR CARRERA
Si SEÑOR YA ERES DE LOS ELEGIDOS; De los qye acaban, porque ser finisher de MAPOMA ya tiene sus jueeeeevos

NORABOA GRIMO !!

por cierto este año hay pedestre en Redondela.? le tengo cariño porque fue mi vuelta a las carreras el año pasado y mi primera bajada de 4.30

saludos

Halfon dijo...

Desde luego un vídeo de nuestro paso por Atocha y subida de Alfonso XII sería impagable.

Estaría bien un Maratón de otoño, o ese Madrid - Segovia en 24 horas.

Para el 2011 te esperamos nuevamente.

Un fuerte abrazo.

XTB-XAVI dijo...

Felicidades Finisher!

Saludos desde Hong Kong!

¨XTB¨Xavi.

SONIA dijo...

Esta es la crónica de alguien que sobrevivió al maratón y además disfrutó de ello. Me quedo con la sensación final de no desear que terminara ese momento... Indescriptible.

Un abrazo!

Bosko dijo...

La segunda parte ha cumplido sobradamente con las espectativas. Gran crónica y mayor logro!
Completamente identificado con las sensaciones... desde que acabé ando pensando en cual podría ser la próxima.

Saludos y a seguir corriendo.

Alex dijo...

"No había sitio en el mundo en donde quisiera estar mas que allí en aquel momento." Me quedo con esa frase.

Ramone dijo...

¡¡Enhorabuena presi!!
Un placer compartir contigo un fin de semana tan intenso...y también ver tu cara de satisfacción y felicidad en Barajas jejejej
Yo no te voy a dar más opciones para maratones el próximo año, las que te dan están bien... al final elegirá tu chica y me parece que ¡¡quería bailar sevillanas!! jajajj
Un abrazo muy fuerte

duarte dijo...

Me alegro presi, que hayas disfrutado tanto. Asi a simple vista me parece que lo has disfrutado más que la vig-bay. ¿ves como no era tan dificil? cualquier entreno seguro que se te ha echo más duro.
Felicidades y repite la que quieras.
Un bico.

Miguel dijo...

Antes de nada enhorabueno champion!!!!
A ver si nos resuelves la duda? Qué pasaba por tu cabeza en la última foto?
a) Y para esta birria de metal me he zampado 42 kms
b) Pues si que es chula la medalla
c) Me estoy emocionando y se me caen unas lagrimillas
d) Estaba así, por joder la foto de grupo. ¿Pasa algo o q?
e) Pensaba en que sitio de la casa iba a colgar la medalla finisher.
Se admiten apuestas compañeros!!!! Tb se admiten nuevos posibles pensamientos.
Un abrazo y nos vemos pronto!!!!

Furacán dijo...

Muy buena crónica. Enhorabuena Grimo!

banderas dijo...

¡¡¡Moi ben, Grimo!!! Eso de rematar unha "maratona" non é moco de pavo... e inda por riba a de Madrid. Unha mágoa non ternos visto antes ou despois da carreira... ainda que a túa equipación resúltame moi coñecida e mesmo penso que vos vin perto de "Correos".

Para min era o primeiro MAPOMA e non sei se será o derradeiro, porque a calor que fixo foi moita e o perfil non é precisamente un carameliño... ¡¡¡a "fñfgfhcva" costa de Alfonso XII!!! Eu subina case arrastrando os pés, pero non cheguei a andar (ainda que as gañas non faltaron) porque pensei que se chegaba a facelo igual me quedaba alí mesmo... e iso, no km. 39, non se fai.

Unha aperta e a ver se cadramos por ahí nalgunha Media ;-)

ANGEL CARBALLAL dijo...

ERES UN FINISHER y has acabado con ganas de más, estás perdido, eres carne de Filípides para muchos años.
Me alegro amigo, nos vemos corriendo, espero.
Yo noviembre Donosti por si te animas.

Anónimo dijo...

Muy bien jefazo...eso si, si acabaste disfrutando...me tienes que pasar la marca de esos geles que tomas.


Eres un campeonazo. El año que viene a mi me molaria Barcelona. A ver si vuelvo a coger la forma, que se me ha escapado corriendo.


AUAUAUAUAUAUAUAUAU

Chomskito.

Tecolinha dijo...

¡Enhorabuena, amigo!
Me alegro mucho de que disfrutaras tanto, así merece la pena todo, ¿a que sí?
Sentí, una vez más, no verte y conocerte "in person", me parecía imposible que no nos conociéramos,jeje, te busqué en la quedada de las 8 pero no te vi. Está claro que nuestro destino no es conocernos en persona. No pasa nada.
Un abrazo y sigue disfrutando de la felicidad conquistada.

Fema dijo...

Me alegro que tuvieras buenas sensaciones. Y ahora aunque estés pensando en otra maratón, recupérate bien.

Buena crónica y recuerdos a los verdaderos sufridores del maratón, los acompañantes. Sin ellos estas locuras no tendrían sentido.

Un abrazo y parece que no nos salvamos. Hala Unión.

Grimo runner dijo...

Moja: Pues habrá que pensarselo, si señor.

Rakala: Esa para otra vez guapa.

Belgarion: El honor ha sido mio, de verdad muchas gracias, los últimos kilómetros se me pasaron volando, siempre es mejor ir acompañado en esos momentos. Un abrazo.

Oscar: Gracias amigo, pues la verdad no se si habrá carrera de redondela pero espero que si, y a ver si esta vez nos vemos. Un abrazo.

Halfón: Pues en otoño hay uno en Oporto que tiene buena pinta, y no veas como me está tentando. Un abrazo.

Xavi: Gracias campeón, saludos a Hong Kong.

Sonia: Pues si la verdad es que lo he disfrutado y cuanto pasa más el tiempo más me olvido de los malos momentos y más ganas de repetir. Sin duda estoy contagiado de la fiebre del maratón. Un beso.

Bosko: Ya somos maratonianos, oe, oe, oe oe...

Alex: Pues la verdad es la que mejor resume mis metros finales. Un abrazo y gracias.

Ramone: Pero que grande eres mecagüendiez, pues si hay que bailar sevillanas se baila, pero eso si después del maratón nada de nada. Un abrazo

Duarte: Gracias, y he sufrido mucho más en la Vig-Bay que en el Mapoma pero de lejos, aunque las piernas no me dicen lo mismo. Un besin.

Miguel: Te lo cuento tomando una cervecilla que en público me da vergüenza, jajjajjja. Gracias por los ánimos compañero.

Furacan: Gracias compañero.

Banderas: Yo salvo a Khene ya en el aeropuerto a la vuelta no vi a nadie del foro, una pena. Seguramente pronto nos veremos en alguna carrerilla local, ojalá. Un abrazo campeón.

Angel: Pues tengo que reconocer que tienes razón ya estoy viendo el próximo, mal voy. Estoy barajando en Otoño: Oporto, Lisboa, Donosti....

Chomsky: Geles "El barajas" el mejor viaje.....

Tecolinha: Pues eso hay que remediarlo que yo no me resigno, que no. Fue una lástima porque llegue tarde a Cibeles y no me dio tiempo de ir a la quedada, eso si tenía la esperanza de encontrarte por el camino y asi compartir algun que otro kilómetro. Para otra vez. Un beso reguapa y enhorabuena.

Fema: Femita, primero pedirte perdón por no tener un ratillo para contestarte a los mensajes y correos, que sepas que te agradezco un montón los ánimos, a ver si te pasas por aquí un domingo y nos hacemos la tiradita larga juntos.

Va ser que no os salvais. Un abrazo.

Gracias a todos porque habéis hecho que mi maratón haya sido más especial todavía. Gracias.

Paco Montoro dijo...

Grimo, fue fenomenal compartir contigo esa buena parte del maratón, llegamos un poquito antes que tú, un minuto quizás, pero llegamos, que de eso se trata. Un abrazo campeón y mi mas sincera enhorabuena maratoniano

Guillermo dijo...

Vaya entrada, se me ponen los pelos de punta.
Me alegro un montón de que lo disfrutases y que a expensas de tus "próximas reflexiones".

Salu2, Guillermo